Tussen schaduw en licht heeft Candice plezier, is ontroerd, is verbaasd... Ze legt elk moment onmiddellijk vast voor herinneringen die voor altijd gegraveerd zullen worden. De medeplichtigheid van een verenigd gezin, de openhartigheid van een kind, de onmiddellijke glimlach van een pasgeboren baby: Candice dompelt zich onder in elk uniek verhaal. Ontmoeting.
Welke dag en tijd is het? Wat doe jij meestal in deze tijd van de week?
Het is maandag, het is 12.31 uur. Ik begin mijn maandag altijd in de langzame modus, na een weekend fotograferen, terwijl ik naar de vier hoeken van Parijs reis om gezinnen te ontmoeten. Ochtendwandelingen in de natuur, dagdromen, lezen, mediteren, schrijven… Ik volg mijn verlangens. Ik accepteer en waardeer deze momenten steeds meer.
Uw huidige wens?
Het jaar loopt ten einde, ik heb veel inspiratie en nieuwe ideeën gekregen. Ik nam de tijd om niets te doen en er gebeurden dingen in mijn hoofd omdat ik er ruimte voor liet. Mijn huidige wens is om ze het komende jaar werkelijkheid te maken. De kern van al deze projecten is mijn verlangen om te delen, een stem te geven, uit te wisselen. Ik werk al jaren alleen, nu moet ik in een groep werken.
Jouw Proust-madeleine?
De geur van seringen die me terugvoert naar de tuin van mijn kindertijd. De geur van vanille die me doet denken aan de geur van mijn Corolla-pop. Snoep, allerlei snoepjes, die voor verjaardagen en ook die die mijn broer en ik gingen halen zodra we 30 cent op zak hadden.
My Mother's Castle, een zeer sterke en opvallende herinnering aan mijn kindertijd, waar ik naar keek de dag voordat ik met mijn moeder mijn ouderlijk huis verliet, we huilden allebei als madeleines, dat is het geval om te zeggen ... Als ik hem vandaag weer zie, dompel ik mezelf onder in direct in de emoties van die momenten.
Je eerste esthetische verliefdheid?
Ik denk dat het de tekeningen van Sempé zijn, de humor, de poëzie, de lichtheid en dan Parijs op de achtergrond. Ik had een enorme poster van zijn tekening in mijn kamer, met kleine danseressen in een kamer in New York. Toen de beelden van fotograaf Henri Cartier-Bresson, met hem begon mijn passie voor fotografie.
Wat heeft jou beïnvloed en jouw smaak in fotografie gevormd?
Alle humanistische fotografie, Doisneau, Willy Ronis, Edouard Boubat... Deze dynamiek van het leven, deze poëzie uit een andere tijd. Liefde voor mensen. Toen ontdekte ik de hedendaagse fotografie en mijn smaak evolueerde. Aanvankelijk wilde ik mensen als Sempé schetsen, maar dan op foto’s.
Hoe speel je met natuurlijk licht?
Ik ben in de loop der jaren geëvolueerd in mijn gebruik ervan. In het begin hield ik van heel heldere, heel heldere dingen en beetje bij beetje hield ik van schaduwen, mysterie, de intimiteit die het biedt en subtielere emoties. Ik speel nu met schaduwen en licht, zowel in beelden als in mijn persoonlijke leven. Ik heb letterlijk en figuurlijk van schaduwen leren houden.
Een stijl die je altijd heeft gevolgd?
Minder is meer. Heldere, eenvoudige foto's die meteen ter zake komen.
Waarom de wereld van het gezin?
Om in contact te zijn met mensen, om emoties en authentieke momenten te delen. Dat is wat mij vanaf het begin aansprak op dit gebied, in tegenstelling tot andere waarvoor ik het niet leuk vond. En als we nog wat verder gaan in de analyse, repareer ik ook dingen uit mijn afstamming door deze beelden van kinderen te maken, ik maak de kinderen die ik fotografeer onsterfelijk, als reactie op degenen die niet binnen mijn gezin konden leven, ik begreep dat achteraf. Ik hou ervan dat kinderen aan de muren hangen, gezien worden. Ik geef ze ook graag een stem… en dat is ook de kern van een volgend project. Een baan doe je nooit toevallig.
Wat voedt jouw creatieve stemming?
Ontmoeten, delen, ook schrijven, ik heb dit jaar veel geschreven. En dan het feit dat je ruimte laat voor de verbeelding en in contact staat met de natuur.
Jouw nachtkastje?
Ik las meerdere boeken tegelijk. Alsof ik naar een film kijk, kies ik, afhankelijk van mijn humeur, tussen verschillende thema's. Op dit moment is er “Des Bleus à l’âme” van Françoise Sagan, “En ik zal nog steeds van je houden” dichtbundel van Lucas Clavel, “Ik heb mijn voorouders pijn gedaan” over psychogenealogie (wat mij fascineert), en “Pas op voor Wandelende vrouwen” van Annabel Abbs. Ik heb nog steeds ‘De Tolteken-akkoorden’ als boek bij mijn bed, dat ik af en toe stukje bij beetje herlees.
Je nieuwste artistieke favorieten? Film, tentoonstelling…
De film Cinéma paradisio… Ik had hem nog nooit gezien, ik vond hem geweldig. Een hele leuke film, ook voor kinderen. Nelli Palomäki's kinderportretten, vooral een die mij tot tranen toe ontroerde bij een klein meisje van achteren. Het toneelstuk “Invisible Memory or the Missing Part” van Paul Nguyen met wie ik heb samengewerkt, en dat mij diep ontroerde. Hij vertelt zijn verhaal over de zoektocht naar identiteit, zijn dubbele cultuur en de universele vraag ‘zijn plek vinden’ door veel kwetsbaarheid, poëzie, fijngevoeligheid en humor te tonen.
Bedankt Candice voor dit moment van vertrouwen!
Bronnen: www.candicehenin.com
